Тулумбо еве ти, со неколку дена задоцнување. Не можам да изнајдам разлики меѓу мажи и жени. Или оти навистина ги нема, или оти мене премногу ме мрзи, или заради следново: колку што знам машки што мразат фудбал, толку знам женски што се луди по тоа (или по фудбалерите); колку што знам машки што се романтични, толку знам женски што се реалистични; колку што знам машки што се пички, толку знам женски со муда.

Во една реченица, мене ми треба еден голем прирачник за полесно сфаќање на човечкиот род, а главчето ми е премногу уморно за да направи еден остар пресек.

А сега ве поздравувам со следново:

кафе пијачка: Џоам Џокица Џе Џошол на Џости

кафе пијачка: Одам јас дотерана во помаранџа блузиче

чајче пијачка: ахам

кафе пијачка: во шарено сукњиче

чајче пијачка: оти помаранџа?

чајче пијачка: сообраќаец си?

кафе пијачка: ќути јас пишувам

чајче пијачка: леј

чајче пијачка: ок

чајче пијачка: ај

кафе пијачка: све оди во комплет, и бушава коса со обетки и ланче

кафе пијачка: сретнувам еден дечко сабајле

чајче пијачка: то мене не ми оди у комплет

чајче пијачка: ал ти си знаш

чајче пијачка: сабајле?

чајче пијачка: мор, така облечена

кафе пијачка: и ми вика Здраво

чајче пијачка: навечер се оди

чајче пијачка: :P

чајче пијачка: и?

кафе пијачка: не мори

кафе пијачка: ќути јас пишувам

чајче пијачка: и?

кафе пијачка: се враќам од часови, го сретнувам истиот дечко во ходник, така висок, не многу симпатичен, плав, со зелени очи и наочари, и ми почнува муабет:

кафе пијачка: Здраво, јас сум Џејсон, а ти?

кафе пијачка: Јас сум Марија

чајче пијачка: у амерички

кафе пијачка: Сум те видел и порано

чајче пијачка: филм

чајче пијачка: сме влезени

чајче пијачка: а?

чајче пијачка: ок

кафе пијачка: Мене сите ме виделе порано

чајче пијачка: терај даље

кафе пијачка: Каки живот овде?

чајче пијачка: тулумба си

кафе пијачка: Добро, ми вели

чајче пијачка: жими

чајче пијачка: се

кафе пијачка: соба 327 си?

кафе пијачка: да, сам сум

чајче пијачка: воајерште

чајче пијачка: ццццц

кафе пијачка: ааа, океј, велам

кафе пијачка: а ти?

кафе пијачка: Јас сум 311, велам

кафе пијачка: Што студираш?

чајче пијачка: вие место

чајче пијачка: тел.броеви

чајче пијачка: број на соба

чајче пијачка: бравос

кафе пијачка: Театар и филмска уметност, велам

чајче пијачка: напредни сте богами

кафе пијачка: Јас за музички продуцент, ми вели

кафе пијачка: Не знам баш дали тоа, ама тоа е што сакам, ми додава по едно 10 секунди

кафе пијачка: Епа убаво, му велам

кафе пијачка: Ај, може ќе поминам кај тебе, ми вели

чајче пијачка: ауууууууу

кафе пијачка: Добро, кога сакаш, исти спрат сме

чајче пијачка: да си ставам 3D glasses?

чајче пијачка: :P

кафе пијачка: Шиеми Гаџура помина. Барем за кафе шеќер да му требаше.

чајче пијачка: ???????

чајче пијачка: ват?

чајче пијачка: џејмс ват?

кафе пијачка: сега за Џоле

чајче пијачка: ааа

чајче пијачка: ај

кафе пијачка: Ало, што правиш?

кафе пијачка: Еј, возам во моментов

кафе пијачка: сакав само кај тебе на кафе да дојдам пошто на тебе не ти текнува. Ќе бидеш ли дома после?

кафе пијачка: не, ми вели

кафе пијачка: Епа ај чао до наредната недела

кафе пијачка: он е све зафатен, само шета како Циган

чајче пијачка: хахахахах

кафе пијачка: Ало, кога бе ти ќе се јавиш?

кафе пијачка: Немам појма, стварно сум зафатен неделава

чајче пијачка: а да додадам во муабетов

кафе пијачка: Те слушам дури и кога прдиш од комшилук

чајче пијачка: дека он е женет!

чајче пијачка: хахахахах

кафе пијачка: епа тоа е како наравучение

кафе пијачка: дека е женет

чајче пијачка: =))

чајче пијачка: будалче

чајче пијачка: си

чајче пијачка: и таква те сакам

кафе пијачка: Кога сакаш да се видиме? Не сме се виделе одамна да направиме асален муабет.

кафе пијачка: Ај јави ми се во недела пред да дојдеш. Не сакам да ме затечеш во клозет само.

кафе пијачка: ете ти муабети

чајче пијачка: =))

кафе пијачка: наравучение - Со Женет маж другар тешко бидува

чајче пијачка: еееее

чајче пијачка: алелуја

чајче пијачка: ја откри Америка

кафе пијачка: али ова ти се вистински сцени од мојот живот

чајче пијачка: знам де

чајче пијачка: верувам

And now, something completely different.

Here We Are

The young man in the new blue suit finished arranging the glistening luggage in tight corners of the Pullman compartment. The train had leaped at curves and bounced along straightaways, rendering balance a praiseworthy achievement and a sporadic one; and the young man had pushed and hoisted and tucked and shifted the bags with concentrated care.

Nevertheless, eight minutes for the settling of two suitcases and a hat-box is a long time.

He sat down, leaning back against bristled green plush, in the seat opposite the girl in beige. She looked new as a peeled egg. Her hat, her fur, her frock, her gloves were glossy and stiff with novelty. On the arc of the thin, slippery sole of one beige shoe was gummed a tiny oblong of white paper, printed with the price set and paid for that slipper and its fellow, and the name of the shop that had dispensed them.

She had been staring raptly out the window, drinking in the big weathered signboards that extolled the phenomena of codfish without bones and screens no rust could corrupt. As the young man sat down, she turned politely from the pane, met his eyes, started a smile and got it about half done, and rested her gaze just above his right shoulder.

“Well!” the young man said.

“Well!” she said.

“Well, here we are,” he said.

“Here we are,” she said. “Aren’t we?”

“I should say we were,” he said. “Eeyop. Here we are.”

“Well!” she said.

“Well!” he said. “Well. How does it fell to be an old married lady?”

“Oh, it’s too soon to ask me that,” she said. “At least - I mean. Well, I mean goodness, we’ve only been married about three hours, haven’t we?­”

The young man studied his wrist watch as if he were just acquiring the knack of reading time.

“We have been married,” he said, “exactly two hours and twenty-six minutes.”

“My,” she said. “It seems like longer.”

“No,” he said. “It isn’t hardly half past six yet.”

“It seems like later,” she said. “I guess it’s because it starts getting dark so early.”

“It does, at that,” he said. “The nights are going to be pretty long from now on. I mean. I mean - well, it starts getting dark early.”

“I didn’t have any idea what time it was,” she said. “Everything was so mixed up, I sort of don’t know where I am, or what it’s all about. Getting back from the church, and then all those people, and then changing all my clothes, and then everybody throwing things and all. Goodness, I don’t see how people do it every day.’

“Do what?’ he said.

“Get married,” she said. “When you think of all the people, all over the world, getting married just as if it was nothing. Chinese people and everybody. Just as if it wasn’t anything.”

“Well, let’s not worry about people all over the world,” he said. “Let’s don’t think about a lot of Chinese. We’ve got something better to think about. I mean. I mean. - well, what do we care about them?”

“I know,” she said. “But I just sort of got to thinking of them, all of them, all over everywhere, doing it all the time. At least, I mean- well, it’s sort of such a big thing to do, it makes you feel queer. You think of them, all of them, all doing it just like it wasn’t anything. And how does anybody know what’s going to happen next?”

“Let them worry,” he said. “We don’t have to. We know darn well what’s going to happen next. I mean. I mean - well, we know it’s going to be great. Well, we know we’re going to be happy. Don’t we?’

“Oh, of course,” she said. “Only you think of all the people, and you have to sort of keep thinking. It makes you feel funny. An awful lot of people that get married, it doesn’t turn out so well. And I guess they all must have thought it was going to be great.”

“Come on, now,” he said. “This is no way to start a honeymoon, with all this thinking going on. Look at us - all married and everything done. I mean. The wedding all done and all.”

“Ah, it was nice, wasn’t it?” she said. “Did you really like my veil?”

“You looked great,” he said. “Just great.”

“Oh, I’m terribly glad,” she said. “Ellie and Louise looked lovely, didn’t they? I’m terribly glad they did finally decide on pink. They looked perfectly lovely.”

“Listen,” he said. “I want to tell you something. When I was standing up there in that old church waiting for you to come up, and saw those two bridesmaids, I thought to myself, I thought, ‘Well, I never knew Louise could look like that!’ Why, she’d have knocked anybody’s eye out.”

“Oh really?” she said. “Funny. Of course, everybody thought her dress and hat were lovely, but a lot of people seemed to think she looked sort of tired. People have been saying that a lot, lately. I tell them I think it’s awfully mean of them to go around saying that about her. I tell them they’ve got to remember that Louise isn’t so terribly young any more, and they’ve got to expect her to look like that. Louise can say she’s twenty-three all she wants to, but she’s a good deal nearer twenty-seven.”

“Well, she was certainly a knock-out at the wedding,” he said. “Boy!”

“I’m terribly glad you thought so,” she said. “I’m glad some one did. How did you think Ellie looked?”

“Why, I honestly didn’t get a look at her,” he said.

“Oh, really?” she said. “Well, I certainly think that’s too bad. I don’t suppose I ought to say it about my sister, but I never saw anybody look as beautiful as Ellie looked to-day. And always so sweet and unselfish, too. And you didn’t even notice her. But you never pay attention to Ellie, anyway. Don’t think i haven’t noticed it. It makes me feel just terrible. It makes me feel just awful, that you don’t like my own sister.”

“I do so like her!” he said. “I’m crazy for Ellie. I think she’s a great kid.”

“Don’t think it makes any difference to Ellie!” she said. “Ellie’s got enough people crazy about her. It isn’t anything to her whether you like her or not. Don’t flatter yourself she cares! Only, the only thing is, it makes it awfully hard for me you don’t like her, that’s the only thing. I keep thinking, when we come back and get in the apartment and everything, it’s going to be awfully hard for me that you won’t want my own sister to come and see me. It’s going to make it awfully hard for me that you won’t ever want my family around. I know how you feel about my family. Don’t think I haven’t seen it. Only, if you don’t ever want to see them, that’s your loss. Not theirs. Don’t flatter yourself!”

“Oh, now, come on!” he said. “What’s all this talk about not wanting your family around? Why, you know how I feel about your family. I think your old woman - I think your mother’s swell. And Ellie. And your father. What’s all this talk?”

“Well, I’ve seen it,” she said. “Don’t think I haven’t. Lots of people they get married, and they think it’s going to be great and everything, and then it all goes to pieces because people don’t like people’s families, or something like that. Don’t tell me! I’ve seen it happen.”

“Honey,” he said, “what is all this? What are you getting all angry about? Hay, look, this is our honeymoon. What are you trying to start a fight for? Ah, I guess you’re just feeling sort of nervous.”

“Me?” she said. “What have I got to be nervous about? I mean. I mean, goodness, I’m not nervous.”

“You know, lots of times,” he said, “they say that girls get kind of nervous and yippy on account of thinking about - I mean. I mean - well, it’s like you said, things are all sort of mixed up and everything, right now. But afterwards, it’ll be all right. I mean. I mean - well, look, honey, you don’t look any too comfortable. Don’t you want to take your hat off? And let’s don’t ever fight, ever. Will we?”

“Ah, I’m sorry I was cross,” she said. “I guess I did feel a little bit funny. All mixed up, and then thinking of all those people all over everywhere, and then being sort of ’way off here, all alone with you. It’s so sort of different. It’s sort of such a big thing. You can’t blame a person for thinking, can you? Yes, don’t let’s ever, ever fight. We won’t be like a whole lot of them. We won’t fight or be nasty or anything. Will we?”

“You bet your life we won’t,” he said.

“I guess I will take this darned old hat off,” she said. “It kind of presses. Just put it up on the rack, will you, dear? Do you like it, sweetheart?”

“Looks good on you,” he said.

“No, but I mean,” she said, “do you really like it?”

“Well, I’ll tell you,” he said. “I know this is the new style and everything like that and it’s probably great. I don’t know anything about things like that. Only I like the kind of a hat like that blue hat you had. Gee, I liked that hat.”

“Oh, really?” she said. “Well that’s nice. That’s lovely. The first thing you say to me, as soon as you get me off on a train away from my family and everything, is that you don’t like my hat. The first thing you say to your wife is you think she has terrible taste in hats. That’s nice, isn’t it?”

“Now, honey,” he said, “I never said anything like that. i only said - ”

“What you don’t seem to realize,” she said, “is this hat cot twenty-two dollars. Twenty-two dollars. And that horrible old blue thing you think so crazy about, that cost three ninety-five.”

“I don’t give a darn what they cost,” he said. “I only said - I said I liked that blue hat. I don’t know anything about hats. I’ll be crazy about this one soon as I get used to it. Only it’s kind of not like your other hats. I don’t know about the new styles. What do I know about women’s hats?”

“It’s too bad,” she said, “you didn’t marry somebody that would get the kind of hats you’d like. Hats that cost three ninety-five. Why didn’t you marry Louise? You always think she looks so beautiful. You’d love her taste in hats. Why didn’t you marry her?”

“Oh, now, honey,” he said. “For heaven’s sakes!”

“Why didn’t you marry her?” she said. “All you’ve done, ever since we got on this train, is talk about her. Here I’ve sat, and just listened to you saying how wonderful Louise is. I suppose that’s nice, getting me all off here alone with you, and then raving about Louise right in front of my face. Why didn’t you ask her to marry you? I’m sure she would have jumped at the chance. There aren’t so many people asking her to marry them. It’s too bad you didn’t marry her. I’m sure you’d have been much happier.”

“Listen, baby,” he said, “while you’re talking about things like that, why didn’t you marry Joe Brooks? I suppose he could have given you all the twenty-two-dollar hats you wanted, I suppose!”

“Well, I’m not so sure I’m not sorry I didn’t,” she said. “There! Joe Brooks wouldn’t have waited until he got me all off alone and then sneered at my taste in clothes. Joe Brooks wouldn’t ever hurt my feelings. Joe Brooks has always been fond of me. There!”

“Yeah,” he said. “He’s fond of you. He was so fond of you he didn’t even send a wedding present. That’s how fond of you he was.”

“I happen to know for a fact,” she said, “that he was away on business, and as soon as he comes back he’s going to give me anything I want, for the apartment.”

“Listen,” he said. “I don’t want anything he gives you in our apartment. Anything he gives you, I’ll throw right out the window. That’s what I think of your friend Joe Brooks. And how do you know where he is and what he’s going to do, anyway? Has he been writing to you?”

“I suppose my friends can correspond with me,” she said. “I didn’t hear there was a law against that.”

“Well, I suppose they can’t!” he said. “And what do you think of that? I’m not going to have my wife getting a lot of letters from cheap traveling salesmen!”

“Joe Brooks is not a cheap traveling salesman!” she said. “He is not! He gets a wonderful salary.”

“Oh, yeah!” he said. “Where did you hear that?”

“He told so himself,” she said.

“Oh, he told you so himself,” he said. “I see. He told you so himself.”

“You’ve got a lot of right to talk about Joe Brooks,” she said. “You and your friend Louise. All you ever talk about is Louise.”

“Oh, for heaven’s sakes!” he said. “What do I care about Louise? I just thought she was a friend of yours, that’s all. That’s why I ever even noticed her.”

“Well, you certainly look an awful lot of notice of her to-day,” she said. “On our wedding day! You said yourself when you were standing there in the church you just kept thinking of her. Right up at the altar. Oh, right in the presence of God! And all you thought about was Louise.”

“Listen, honey,” he said, “I never should have said that. How does anybody know what kind of crazy things come into their heads when they’re standing there waiting to get married? I was just telling you that because it was so kind of crazy. I thought it would make you laugh.”

“I know,” she said. “I’ve been all sort of mixed up to-day, too. I told you that. Everything so strange and everything. And me all the time thinking about all those people all over the world, and now us here all alone, and everything. I know you get all mixed up. Only I did think, when you kept talking about how beautiful Louise looked, you did it with malice and forethought.”

“I never did anything with malice and forethought!” he said. “I just told you that about Louise because I thought it would make you laugh.”

“Well, it didn’t,” she said.

“No, I know it didn’t,” he said. “It certainly did not. Ah, baby, and we ought to be laughing, too. Hell, honey lamb, this is our honeymoon. What’s the matter?”

“I don’t know,” she said. “We used to squabble a lot when we were going together and then engaged and everything, but I thought everything would be so different as soon as you were married. And now I feel so sort of strange and everything. I feel so sort of alone.”

“Well, you see, sweetheart,” he said, “we’re not really married yet. I mean. I mean - well, things will be different afterwards. Oh, hell. I mean, we haven’t been married very long.”

“No,” she said.

“Well, we haven’t got much longer to wait now,” he said. “I mean - well, we’ll be in New York in about twenty minutes. Then we can have dinner, and sort of see what we feel like doing. Or I mean. Is there anything special you want to do to-night?”

“What?” she said.

“What I mean to say,” he said, “would you like to go to a show or something?”

“Why, whatever you like,” she said. “I sort of didn’t think people went to theaters and things on their - I mean, I’ve got a couple of letters I simply must write. Don’t let me forget.”

“Oh,” he said. “You’re going to write letters to-night?”

“Well, you see,” she said, “I’ve been perfectly terrible. What with all the excitement and everything, I never did thank poor old Mrs. Spargue for her berry spoon, and I never did a thing about those book ends the McMasters sent. It’s just too awful of me. I’ve got to write them this very night.”

“And when you’ve finished writing your letters,” he said, “maybe I could get you a magazine or a bag of peanuts.”

“What?” she said.

“I mean,” he said, “I wouldn’t want you to be bored.”

“As if I could be bored with you!” she said. “Silly! Aren’t we married? Bored!”

“What I thought,” he said, “I thought when we got in, we could go right up to Biltmore and anyway leave our bags, and maybe have a little dinner in the room, kind of quiet, and then do whatever we wanted. I mean. I mean - well, let’s go right up there from the station.”

“Oh, yes, let’s,” she said. “I’m so glad we’re going to Biltmore. I just love it. The twice I’ve stayed in New York we’ve always stayed there, Papa and Mamma and Ellie and I, and I was crazy about it. I always sleep so well there. I go right off to sleep the minute I put my head on the pillow.”

“Oh, you do?” he said.

“At least, I mean,” she said. “Way up high it’s so quiet.”

“We might go to some show or other to-morrow night instead of to-night,” he said. “Don’t you think that would be better?”

“Yes, I think it might,” she said.

He rose, balanced a moment, crossed over and sat down beside her.

“Do you really have to write those letters to-night?” he said.

“Well,” she said, “I don’t suppose they’d get there any quicker than if I wrote them to-morrow.”

There was a silence with things going on it.

“And we won’t ever fight any more, will we?” he said.

“Oh, no,” she said. “Not ever! I don’t know what made me do like that. It all got sort of funny, sort of like a nightmare, the way I got thinking of all those people getting married all the time; and so many of them, it goes to pieces on account of fighting and everything. I got all mixed up thinking about them. Oh, I don’t want to be like them. But we won’t be, will we?”

“Sure we won’t,” he said.

“We won’t go all to pieces,” she said. “We won’t fight. It’ll all be different, now we’re married. It’ll all be lovely. Reach me down my hat, will you, sweetheart? It’s time I was putting it on. Thanks. Ah, I’m so sorry you don’t like it.”

“I do so like it!” he said.

“You said you didn’t,” she said. “You said you thought it was perfectly terrible.”

“I never said any such thing,” he said. “You’re crazy.”

“All right, I may be crazy,” she said. “Thank you very much. But that’s what you said. Not that it matters - it’s just a little thing. But it makes you feel pretty funny to think you’ve gone and married somebody that says you have terrible taste in hats. And then goes and says you’re crazy, beside.”

“Now, listen here,” he said. “Nobody said any such thing. Why, I love that hat. The more I look at it the better I like it. I think it’s great.”

“That isn’t what you said before,” she said.

“Honey,” he said. “Stop it, will you? What do you want to start all this for? I love the damned hat, I mean, I love your hat. I love anything you wear. What more do you want me to say?”

“Well, I don’t want you to say it like that,” she said.

“I said I think it’s great,” he said. “That’s all I said.”

“Do you really?” she said. “Do you honestly? Ah, I’m so glad. I’d hate you not to like my hat. It would be - I don’t know, it would be sort of such a bad start.”

“Well, I’m crazy for it,” he said. “Now we’ve got that settled, for heaven’s sakes. Ah, baby. Baby lamb. We’re not going to have any bad starts. Looks at us - we’re on our honeymoon. Pretty soon we’ll be regular old married people. I mean. I mean, in a few minutes we’ll be getting in to New York, and then we’ll be going to the hotel, and then everything will be all right. I mean - well, look at us! Here we are, married! Here we are!”

“Yes, here we are,” she said. “Aren’t we.”

Dorothy Parker

A со песната Feel Like Making Love го поздравувам младиот брачен пар.

Labels: ма врска си немам, ми треба уште чај

Tweet

Labels: варам чајче за вас

Tweet

Labels: note to self: пиј повеќе чај

Tweet

Labels: може ли човек да се испијани од чај?????

Tweet





Доста лажам дека не сум заљубена.

Каков е?

Зеленоок, синокос.

Септември му е најубав месец иако често си играме топло-ладно и има некои многу досадни мушички околу нас.

Небото му е омилена играчка по која пушта памучни реки, а јас најмногу го сакам навечер кога не дозволува никој да ни го уништи совршениот распоред на ѕвездите.

Мислам дека е доволно.

Знам дека ви одговорив на прашањето и дури повеќе од тоа. А сега пијте чај.

Labels: галички чај

Tweet

Ви пишувам пост тазе ишишана. Хе....

„Ќе и речеш така... да ти даде форма и... тоа...“

Моето логично прашање беше: „А постои и шишање без форма?“

Шо да правам ко не се разбирам у женски муабети. Не знам може е до мене, ама мој фризер треба единствено да го интересира колку сакам да скрати. Еден или два прста? За се останато и пропратно, форма-норма, на степен или корен од... глеј, навистина не се разбирам во такви комплицирани операции. Никогаш не ми одела математика. Мислам, последното што го дознав од математика е дека некој докажал дека еден плус еден е всушност три, а јас си мислев дека барем основните операции нема никогаш да ме изневерат. После тоа ми енд математика parted ways.

Мојата потрага по совршената фризура почна од најблиската точка А - спроти зграда. Благодарение на фризерката дознав како ќе изгледам кога ќе бидам 30-40 години. Фала и, за мене ќе нема изненадување ко ќе се погледнам во огледало по 20 години. И никој нема потреба сега да ме убедува, а и подоцна да ми потврдува дека јас сакала-нејќела (ќе) личам на мајка ми. (Почекајте додека скокнам од прозор.)

.

.

.

Поголема беше маката, и тоа во волумен бајаги поголема, ко ќе излезев од под туш. Изгледав ко чивава. Без смеење молам. Прифаќам само сожалување. :( Не знаев шо да си правам со себе. Да се почешкам по глава, да исплазам јазик, да се тркалам по под и чекам некој да ме погали по меше?! Или да земам од оние големине ножици што ги користат за кастрење огради и стрижење овци. Евентуално да си пронаоѓам патец со гребло.

Не, туку решив да сменам траекторија правец точка Б. Е, фризерницава ми беше Зона на самракот. (Tune the creepy music.) Прво и неизбежно, фризерката имаше напади на креативност. Првиот пат ко ме среди јас веќе со пола нога низ врата, таа уште со ножиците штрак-штрак. И тоа од шишките уште запнала да ми крати. Не за друго, но сигурно знаете како е ко ќе падне снег од ситни влакненца на ваше ценето лице, а вие треба пред луѓе да се појавите после доживувањево и да раскажувате. А навистина е незгодно кога тие онака заинтересирани во раскажувањето ќе пивнат од сокчето наросено ваши фризерски трауми. Никој не е должен тоа да го голта.

„Јас така... штрак... кога ќе почнам... штрак... не можам.. штрак... да престанам... имам... штрак... така... штрак... инспирација добивам... штрак штрак... пошто... ја сум... штрак штрак штрак... уметник нели... n-штракови“.

И токму поради нејзините креативни изливи врз мојта вечно за неа инспиративна коса секој пат добивав нова верзија од првата ми фризура. Беше ко да гледам некоја трилер серија, ебате. What will happen next? Само не ти е сеедно кога се работи за твоја глава и ти треба да го шеташ тоа на улица.

Нема ни да почнувам да ви го опишувам моментот кога фризерницата и стана јога/фитнес/ самтинг самтинг тренинг подготвителна. Ко ЗПО да гледав. Или полошо. Или моментот пред Нова година кога ми ѕенѕаа на Аца Лукас со црвени капчиња на глава. а јас комплитли алоун with the Crazy Bunch. Плус додадете пар ножици и ете ви Фреди Кругер is doing your hair today. Бар да беше Edward Scissor-hands ќе имав шо да буљам и ни Аца Лукас немаше да ме избрка од таму. Ма, ни увце да ми чуе ќе беше.

Е, така стигнуваме до точка Ц од каде штотуку се вратив во точка Д, т.е. дома. Милина ми е што без разлика дали не појавувам сурат пред фризерско им огледало 3 месеци или пола година, секогаш знаат што фризура сакам. Истата ко и од пред... ептен одамна. Ама знаат. Не мора ни А да кажам. Само ги интересира колку да ми скратат. Еден или два прста?

И она што ми е најмерак е што не ме тераат да им правам задолжителниот муабет во фризерница. Така додека деј ду дер џоб, јас си размислувам за следниот ми пост. Play the music: ду-ап-ду-ап.

И претпоставувам редно е да им се заблагодарам во оваа прилика што ми дозволија да си го средам постот во глава за вака навремено да ве информирам за секоја банално-неважна ситница која ми се случува во живот.

И толку.

Кој ве шиша, бтв? М?

Labels: чајче со фрустрации on the side

Tweet

Labels: не знам од што тревки ми го варат чајот

Tweet

Уф, оф, ах, ех...

Отсекогаш сум сакала да започнам нешто со воздишка. Хм...

Шо ќе ми е блогов. Сериозно не знам. Овој ми е трет по ред. Или четврт. But who’s counting, right? И не, не е дека другиве два-три отидоа јабана. Си функционираат таман. Дури подобро од очекувано. Ме линкаат луѓе што не ни прокоментирале, некои што дури отпосле случајно им дознав место на виртуелно постоење. Ама, ептен гужва ми е некако. А јас имам multiple personality и буквално не можам да се ЧУЈАМ како размислувам.

И, ете си го отворив ова, ко за мене. А глеј ме, дури сум ставила site meter. Шо ќе ми е. Се почудив коа го видов то двојчето. Си викам кој залутал наваму. Сакам да стигне до едно тројче. И така да си остане. За мене тоа е совршен број, иако некој би се побунил дека 4 е совршен број. Ок, овој нека е и полусовршен или близу до совршен, а тоа е... едноставно совршено.

И сакам некој на tagboard-от да ми остави трета порака, онака од сожалување. И да остане на тоа.

Шо ќе ми е блогов. Не знам. Ги гледам скоро секој блогер почнува со пост за што ќе биде, како ќе биде, дрн, дрн... дрн. Јас врска немам шо ќе му правам. Може само ќе си го гледам. Убав ми е. Чичка нов. И мерак имав да имам муабет ко на блогерај, ама на блогспот. И еве, признавам најголем виновник за блогов ми е темплејтот. Се заљубив. То ти е, за овие 20 и кусур години едвај една симпатија имав од крв и месо, а да ми било судено да ти се заљубам во темплејт. Ех...

Прво мислев ќе си ставам раскази, песни, извадоци од романи шо онака си ги сакам. Можеби по некое филмче, музиче ќе спомнам (П.С. сред текст - првата песна ми е живо срање, I know don't even bother to tell me). И ете ко за белја ги фатив баш сите постови нешто во врска со студенти, факултети. Ебате. И се изнервирав. Сега мислам дека требаше блогот да си го крстам Факултетски Фрустрации, оти ко ќе ми текне кои се нервози ме чекаат од изгубените у свемир „одговорни“ на факсот... уфф... ффф

Ова ми беше смешно, ем забавно, ем троа тажно: кај Рибаро прочитав дека некои велеле дека колку site meter-от ти е понакај тројче (речиси совршено) бројче, толку си поквалитетен?!?! Добро, како ќе се знае дека некој е квалитет или не, ако никој не го чита?? Кој тоа ќе го каже, тие шо не го посетуваат??? Да бе, и јас го обожавам Никола Ристановски ал ко ќе ми дојде ќе му бегам. Од шо го сакам ептен. И нема да му дозволам ни автограм да ми даде. Од пуста љубов и восхит.

Ете, прост пример ако мене сите постови ми бидат овакви греота, без поента кој ќе си губи време на мене? Па јас можам и да се утепам од ставање widgets и други триста тракатанци. На крај некој ќе кликне на get widget или download template и чао-пријатно. А мене site meter-от ќе ми остане на тројче, а јас ќе продолжам да си се радувам ко блесаво девојче.

На крај краева, некој, ко мене на пример, одлучува да си отвори блог од што така, сака да се издува. Некој ќе читуцка од блогот оти онака, шознам, да најде сродна душа, да открие дека такви или онакви или некакви си работи не му се случуваат само нему и дрн дрн дрн...

Претпоставувам дури и кога би пишувала глупави diary entries како:

Се разбудив. Ги подотворив очите. Не можев до крај, па ги протрив. Ги отворив очите ширум. Го тргнав јорганот. Станав на лева нога. На десна не можам и да сакам, така ми е наместен креветот. Отидов до вратата и ја отворив. Дојдов до ВЦ-то. Ја отворив вратата. Застанав пред лавабо. Се погледнав во огледало. Подуено ми е лицето. Се муртам.
„Убава си кога се смееш“ - ми текнува на мама. Се смешам. Ми текнува дека имам bad morning breath. Да мијам заби сега или после јадење? - Тоа ми е најголемата утринска дилема кога станувам на пладне; пак ќе се најде некој трет да ме чита.

Мислам, луѓево, посебно тука во МК имаат многу слободно време за prying into somebody else’s life. А ако немаат слободно ќе го измислат, и ќе отворат свој on-line дневник узпат. So long as I don’t write работи како претходниот поссст, т.е. нешто што бара лична одговорност, а не само невино воајерство with the consent of both parties involved, ќе има некој што ќе ме чита. Во тоа секогаш ќе наоѓам утеха.

Ах, тоа тројче...

Labels: не е фер, проклетство, сега се 6 на site meter-от

Tweet

I have multiple personality.

No, I’m serious.

Actually I’m not at all serious.

The truth of the matter is I’m only joking.

I don’t really care about anything you see.

I would continue...

but somebody’s calling...

... I think...

...or

Labels: не знам од што тревки ми го варат чајот

Tweet

Labels: tea poetry

Tweet